Για τη Γιορτή της Μητέρας

Αγαπημένες μου blogοφίλες καλημέρα

Η "Γιορτή της Μητέρας" πέρασε και παρά το ότι το μυαλό μου αυτή την περίοδο είναι προσανατολισμένο σε πιο τεχνικά, πρακτικά και "παραμετροποιημένα" θέματα ένοιωσα την ανάγκη να μιλήσω για μία ΜΗΤΕΡΑ, που φέτος δεν την έχουμε κοντά μας: τη γιαγιά μου.

Ήρθε πρόσφυγας και σε όλη της τη ζωή αγωνίστηκε με δύναμη. Πρωτεργάτης στο καλό, σε κάθε καλό και δημιουργικό... Νοικοκυρά και αισιόδοξη... Όμως η δύναμη και η πίστη της δοκιμάστηκαν και ένοιωσε τον πόνο της Παναγιάς βαθιά στην ψυχή της...
 
Ήταν η γυναίκα που μας κακομάθαινε, μας στήριζε, μας "έσπρωχνε" στο καλό και μας απέτρεπε από το κακό. Δεχόταν τα πειράγματά μας και πολλές φορές τα προκαλούσε. Ήταν η γυναίκα που μας έφερνε το γλυκό που την κερνούσαν στις επισκέψεις αλλά ήθελε το κουλουράκι της το απόγευμα...
 
Μου έμαθε, μαζί με τη μαμά μου βέβαια, να δουλεύω και να δημιουργώ με τα χέρια, χρησιμοποιώντας όμως και το μυαλό. Για τη γιαγιά μου το να "κόψει μασχάλη" ήταν μαθηματικά και μια σειρά από πράξεις και υπολογισμούς.
 

Κάπως έτσι θα την θυμάμαι να κάθεται στην άδεια πλέον πολυθρόνα...
 
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες.
 
Ας θυμόμαστε ότι δεν θα τις έχουμε για πάντα και ας γίνει αυτό κριτήριο των αντιδράσεων και των ενεργειών μας. Γιατί μετά... θα είναι πολύ αργά...
Φιλάκια
Άννα