Δυστυχία σου Ελλάς....

Φιλαράκια μου καλημέρα και καλή μας εβδομάδα. Ελπίζω να μου είσαστε καλά αν και ο καιρός δε λέει να φτιάξει. Υπομονή που θα πάει θα έρθει η άνοιξη.
Σήμερα, αν και το blogακι μου δεν έχει να κάνει με την πολιτική, θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα τραγούδι που τις τελευταίες ημέρες άκουσα στο ραδιόφωνο.
Πρόκειται για ένα νέο, τρομερά επίκαιρο, τραγούδι σε μουσική του Γιάννη Ζουγανέλη και ερμηνεία του ίδιου αλλά και του Λ. Μαχαιρίτσα, του Μ. Πασχαλίδη και του Γ. Κούτρα. Πρόκειται για μελωποιημένο ποίημα του Γεωργίου Σουρή, του σατυρικού μας ποιητή, που το έγραψε το 1902 (κατά τη χρεοκοπία του 1893, επί πρωθυπουργίας Χαρίλαου Τρικούπη) για να σχολιάσει την κατάσταση της εποχής εκείνης στην Ελλάδα. Για ακούστε το και πείτε μου, μήπως σας φαίνεται κι εσάς γνωστό; Όλα αυτά που ζούμε σήμερα η Ελλάδα μας τα έχει ξαναζήσει. Τα σχόλια δικά σας...

"Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;"

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Πολλά πολλά φιλάκια.